براي تشكر ، همين جوري

همه‌ي شما ادم‌هاي نازنيني كه حتي سعادت آشنايي‌تان، ديدارتان و فشردن دست‌هاتان را نداشته‌ام و از ديدن چشم‌هاي پرمهرتان محروم بوده‌ام، همه‌ي شما ادم‌هاي عزيزي كه كافئين را تحمل مي‌كنيد، دوست‌تان دارم.
اينجا فقط پنجره‌ي كوچكي است و انقدر بديهي كه نيازي به تاكيد ندارد. نگارنده‌اش، بيشتر علاقه به ديدن، شنيدن و خواندن دارد تا نوشتن. اينجا، اين وبلاگ بهانه‌اي است براي ذخيره چيزهايي كه دوست دارد و شايد كمتر در زندگي واقعي‌اش، تا به حال به ان‌ها پرداخته يا زندگي و واقعيت‌هايش، شرايطي كه پيش مي‌آورد، او را دور نگه داشته است. اينجا بهانه‌اي براي فرار از طعم گس تنهايي ِ ادمي معمولي به ابعاد من است.