شايد بتوان تصور كرد كارخانه‌ي وارهول را وقتي كه داشت اين بي ام و- ام يك را رنگ مي‌كرد. سال 1979، وارهول اصرار داشت كه روي اتومبيل اصلي كار كند. همين موضوع او را از بقيه اين هنرمندان متمايز مي‌كند از آن‌جا كه آن‌ها طرح‌شان را اول روي ماكت آزمايش كردند. پس از بيست و سه دقيقه، وارهول ايستاد و حاصل كارش را ديد. همان موقع توضيح داده كه سعي كرده سرعت را تصويري مجسم كند و اگر اين اتومبيل واقعا سريع باشد خطوط و رنگ‌ها درهم محو مي‌شوند. حتما علامت سوال گُنده‌اي بالاي سر مي‌چرخيده و بعد انتظار ديدن اين اتومبيل روي پيست. فقط يك بار در مسابقات بيست و چهار ساعته لا مانس، 1979. مانفرد وينكلهوك، هرو پولين و مارسل ميگنات پشت اين اتومبيل مشهور نشسته‌اند. اتومبيلي كه به همراه نسل‌هاي مختلف بي ام و، با نقاشي هنرمندان مختلف، بازتابي از توسعه فرهنگي-تاريخي هنر، طراحي و تكنولوژي‌اند و در موزه‌هاي مختلفي چون لوور در فرانسه و رويال اكادمي در لندن به نمايش درآمده‌اند. طرح خفن ِ فرانك استلا روي سري سه سي‌اس‌ال را هم شديدن دوست دارم كه برمي‌گردد به سال 1976.
I love the car; it's better than the work of art itself
No comments:
Post a Comment